بازار سرمایه داخلی توان تامین مالی پروژههای نفتی را دارد؟
تاریخ انتشار: ۷ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۸۳۶۳۷۷
بسیاری از کارشناسان فعال در حوزه نفت عقیده دارند بازار سرمایه داخلی کشش پاسخگویی به سرمایه مورد نیاز صنعت نفت را ندارد.
«در مجموع بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایهگذاری در صنعت نفت ایران نیاز است»؛ این جملهای است که بیژن زنگنه، وزیر نفت ایران بارها آن را اعلام کرده است تا شدت نیاز صنعت پیشران کشور به نقدینگی مشخص باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در چنین شرایطی بحث تامین مالی قراردادهای نفتی از طریق بازار سرمایه و منابع داخلی، گریزگاهی است که گاه به گاه از سوی برخی فعالان و کارشناسان مطرح میشود تا شاید جایگزینی برای سرمایههای خارجی باشد. به گزارش دنیای اقتصاد، تازهترین اتفاق در این زمینه، جلسهای است که روز یکشنبه همین هفته در کمیته اقتصاد مقاومتی مجلس شورای اسلامی تشکیل شد. «تامین مالی قراردادهای نفتی از طریق بازار سرمایه و منابع داخلی و تسهیل جذب آنها» در حالی هدف اصلی جلسه یادشده اعلام شده است که اجرای این روش با توجه به حجم بالای سرمایهای که صنعت نفت نیاز دارد، با اما و اگرهایی همراه است.
هرچند در حاشیه جلسه یاد شده، «حجم بالای نقدینگی در کشور» یکی از پتانسیلهای تامین سرمایه پروژههای نفتی اعلام شده است و اینطور به نظر میرسد که با توجه به نقدینگی حدود ۱۴۰۰ هزار میلیارد تومانی در کشور میتوان سرمایه مورد نیاز پروژههای نفتی را تامین کرد؛ اما به نوع پروژهها، میزان بهره آنها از این میزان نقدینگی یا چگونگی جذب بخشی از این نقدینگی اشارهای نشده است. رئیس کمیته اقتصاد مقاومتی مجلس در این زمینه تنها به «روشها و امکانات نوین بازار سرمایه که میتوان از آنها برای تامین مالی مناسب پروژههای کلان نفتی استفاده کرد» اشاره و تاکید کرده است: میزان تأمین مالی از طریق بازار سرمایه طی ۱۰ سال گذشته بیش از دوازده برابر افزایش یافته به نحوی که از ۴ هزار و ۲۰۰ میلیارد تومان در سال ۸۶ به بیش از ۵۲ هزار و ۲۰۰ میلیارد تومان در سال ۹۵ افزایش یافته است. با این حال به نظر میرسد آنچه صنعت نفت نیاز دارد، بسیار بیشتر از سقف سرمایهای است که در سال ۹۵ از سوی بازار سرمایه تامین شده است.
آنطور که زنگنه پیش از این اعلام کرده بود «بخش بالادست صنعت نفت ایران به ۱۳۴ میلیارد دلار و صنعت پتروشیمی نیز ۵۲ میلیارد دلار سرمایهگذاری نیاز دارد (مجموعا ۲۰۰ میلیارد دلار) که ۷۰ درصد این میزان از منابع داخل کشور قابل تامین نیست و باید از خارج از کشور تامین شود.» به این ترتیب در حالی بازار سرمایه در بیشترین سطح موفق به جذب بیش از ۵۲ هزار میلیارد تومان سرمایه شده است که ۳۰ درصد از سرمایهای که زنگنه به جذب آن از بازار داخل امیدوار است (با توجه به حجم کل سرمایه مورد نیاز صنعت نفت) چیزی حدود ۱۶۰ هزار میلیارد تومان برآورد میشود.
با توجه به این واقعیت، بسیاری از کارشناسان فعال در حوزه نفت عقیده دارند بازار سرمایه داخلی کشش پاسخگویی به سرمایه مورد نیاز صنعت نفت را ندارد. این کارشناسان با تایید حجم بالای نقدینگی در کشور، مشکل اصلی را در زیرساختهای بازار سرمایه کشور جستوجو میکنند. از نگاه آنها حتی اگر جذابیتهای کافی برای حضور سرمایهگذاران داخلی در صنعت نفت و پتروشیمی فراهم شود؛ بازار سرمایه از توان کافی برای جذب سرمایه مورد نیاز صنعت نفت برخوردار نیست. این نقد در حالی از سوی کارشناسان وارد میشود که در عین حال عقیده دارند حساب پروژههای کوچک نفتی از پروژههای عظیم بخش بالادست جدا است. در حالیکه سرمایهگذاری در توسعه پروژههای بالادستی به نقدینگی زیاد و تکنولوژی روز دنیا نیازمند است، پروژههای کوچک نفتی هم به لحاظ مالی و هم به لحاظ فنی محل خوبی برای ورود شرکتهای ایرانی و جذب سرمایههای داخلی به شمار میرود.
منبع: اقتصاد آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۸۳۶۳۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نقش کلیدی صندوقهای سرمایه گذاری بازار سرمایه در جمعآوری نقدینگیهای بلاتکلیف
امیرحسین جنانی کارشناس بازار سرمایه در گفتوگو با باشگاه خبرنگاران جوان گفت: صندوقهای سرمایه گذاری به عنوان روشی برای عدم ورود هیجانات و رفتارهای غیرحرفهای به بازار سرمایه عمل میکند صندوقهای سرمایهگذاری در بازار سرمایه نقش کلیدی در جمعآوری نقدینگی بلاتکلیف و جلوگیری از ورود آنها به بازارهای موازی مثل مسکن و ارز دارند و به همین دلیل، تصمیماتی که سبب خروج پول از صندوقها میشود در نهایت به ضرر اقتصاد ایران خواهد شد.
او افزود: اکنون نه تنها صندوقهای سرمایهگذاری به عنوان یکی از ابزارهای اصلی بازار سرمایه تلقی میشوند بلکه این صندوقها به یکی از اجزای مهم اقتصاد کشور تبدیل شدهاند آغاز فعالیت صندوقهای سرمایهگذاری در سال ۸۷، حجم چشمگیری از نقدینگیها جذب این صندوقها شدند و توانستند علاوه بر پوشش انواع مختلف ریسکپذیری افراد، به رکن اصلی تأمین مالی شرکتها و حتی دولت تبدیل شوند.
این کارشناس بازار سرمایه میگوید: کارکرد صندوقهای سرمایهگذاری بخصوص صندوقهای با درآمد ثابت به ۲ بخش اصلی سرمایهگذاری غیرمستقیم در بورس و کمک به تأمین مالی تقسیم میشود اکنون بیش از ۹ میلیون نفر از دارندگان واحدهای سرمایهگذاری با رقمی حدود یکهزار همت در این صندوقها سرمایهگذاری کرده اند، این مبلغ میتوانست بجای جذب در شفافترین بخش اقتصاد یعنی بازار سرمایه به سمت بازارهای غیر مولد و غیررسمی مانند رمز ارزها، طلا و ارز سرازیر شود و بجای بهکارگیری آنها در تأمین مالی شرکتها در هنگام انتشار اوراق یا سپردهگذاری در بانکها با ورود به بازارهای مخاطرهآمیز در این شرایط تحریمی که دسترسی به منابع سرمایهگذاری خارجی وجود ندارد، آسیب جدی به اقتصاد کشور وارد کند.
جنانی افزود: صندوقهای سرمایهگذاری توانستهاند کمک شایانی را در مسیر شفافیت به بخش مولد اقتصاد داشته باشند و تا حد زیادی باعث جلوگیری از بروز ناهنجاریها در فضای اقتصاد کشور شوند متأسفانه خبرهایی مبنی بر اجرای قانون مالیاتی جدید شنیده میشود که این ابزار حیاتی بازار سرمایه را مورد هدف قرار میدهد.
او بیان کرد: صندوقهای سرمایهگذاری به عنوان ابزاری تلقی میشوند که امکان سرمایهگذاری غیرمستقیم را برای جمع زیادی از مردم فراهم کرده و توانسته در طی این سالها منابع مناسبی را جذب کند بهترین راه برای حفظ و افزایش اصل سرمایه، سرمایه گذاری اصولی و مطمئن است، روشهای مختلفی برای سرمایه گذاری وجود دارد و در کل میتوان گفت سرمایه گذاری به دو روش مستقیم و غیرمستقیم انجام میشود که افراد با توجه به میزان سرمایه و سطح اطلاعات خود، روش متناسب با شرایط خود را انتخاب میکنند.