به نقل از «جام جم آنلاین»

4 شهر بدون خودروی جهان را بشناسید

تاریخ انتشار: ۲۱ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۵۵۹۵۹۴

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از انتخاب، در مقاله worldatlas آمده است که برخی از این اثرات منفی شامل آلودگی هوا، ترافیک و افزایش بیش از حد جمعیت باشد. به همین دلیل است که در برخی کشورهای دنیا، رانندگان به پرداخت مالیات خودرو و یا حتی ممنوعیت تردد در محدوده شهر مجبور می شوند.

نمونه هایی از شهرهای بدون خودرو

براساس این تعریف، یک شهر بدون اتومبیل و وسیله نقلیه، جمعیتی را نشان می دهد که از طریق پیاده روی، دوچرخه سواری یا وسایل حمل و نقل عمومی رفت و آمد می کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این در حالی است که برخی شهرهای بزرگ در آفریقا، آسیا و اروپا هرگز اتومبیل را مجاز نکرده اند؛ چرا که طراحی خیابان ها و معابر آن ها، مدت ها قبل از پدید آمدن وسایل نقلیه، کم عرض و غیر قابل عبور برای خودروها بوده است.

برای داشتن یک شهر بدون خودرو، شهرداری های مختلف در نقاط گوناگون دنیا از تکنیک های مختلف برای جلوگیری از استفاده از اتومبیل استفاده می کنند؛ از قبیل اخذ جریمه ها و مجوزهای بسیار گران برای استفاده از اتومبیل.

در اینجا نمونه هایی از شهرهای بدون اتومبیل در دنیا معرفی شده اند:

ونیز، ایتالیا

عبور و مرور در این شهر متکی به استفاده از قایق و یا دوچرخه است. شبکه های جاده ای کم عرض در این شهر، قبل از اختراع اتومبیل شکل گرفته اند. ونیز بزرگ ترین شهر بدون ماشین در قاره اروپا است. ۴۰۰ پل ارتباطی، ۱۱۸ جزیره کوچک این شهر را به هم متصل می کند. ونیز به خاطر شکل عجیب و همچنین تعدد آثار تاریخی، هنری و معماری در لیست میراث جهانی یونسکو نیز قرار گرفته که همین امر موجب شده سالانه میلیونها نفر(بیست میلیون به طور تخمینی) از سرتاسر جهان برای دیدن این شهر زیبا به ایتالیا سفر کنند.

جزیره ماکیناک، میشیگان

از اواخر قرن نوزدهم، جزیره ماکیناک به خاطر بسیاری از رویدادهای فرهنگی، پیشینه تاریخی، زیبایی های معماری و امکانات تفریحی، دارای جذابیت های گردشگری بوده است. این جزیره به عنوان یک نشانه ملی تاریخی شناخته شده است، جزیره تمام انواع حمل و نقل موتوری را در سال 1898 ممنوع اعلام کرد. به جز وسایل نقلیه خدماتی و اورژانس و همچنین وسایل نقلیه ضد برف در زمستان.

جزیره لامو، کنیا

درست مثل شهرهای قدیم دیگر که قبل از کشف وسایل نقلیه ساخته شده اند، لاموی کنیا که در یونسکو نیز ثبت تاریخی شده، دارای خیابان های کوچک و خیالی با هیچ نشانه ای از یک ماشین است. دولت کنیا حمل و نقل موتوری را در جزیره ممنوع کرد، و مردم از دوچرخه برای رفت و آمد استفاده می کنند. اکثر خیابان های لامو آنقدر باریک است که شاید تنها یک ماشین بتواند از آنها عبور کند.

جتهورن، هلند

بعضی اوقات "ونیز کوچک" نامیده می شود، Giethoorn یک منطقه جذاب در هلند است. به غیر از کانال های آن، شباهت دیگری با ونیز دارد یعنی فاقد اتومبیل است. تا به امروز، Giethoorn فقط توسط قایق قابل دسترسی است و یکی از معروف ترین نمونه هایی از شهرهای جهان است که قبل از اتومبیل ساخته شده اند.

افرادی که در شهرهای بدون خودرو زندگی می کنند، به مزایای فراوانی که از آن لذت می برند، تاکید دارند. بعنوان مثال، کاهش وابستگی به فرآورده های نفتی باعث کاهش انتشار گازهای گلخانه ای می شود. عدم وجود اتومبیل نیز آلودگی صوتی، حوادث خودرو و تراکم ترافیک را کاهش می دهد. شهروندان این شهرها از محیط های سالم با فضاهای تمیز و گسترده که می توانند به طور کامل استفاده شوند، لذت می برند.

منبع: جام جم آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۵۵۹۵۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

از درشکه تا اتومبیل؛ یک قرن فرهنگسازیِ ناتمام

جابه‌جایی همواره یکی از دغدغه‌های مهم از زمان انسان‌های نخستین که کمتر سبک زندگی یکجانشینی داشتند تا انسان امروزی که پویایی، جزء جدایی‌ناپذیر زندگی‌اش محسوب می‌شود، بوده است. نیازی که پاسخ به آن در ابتدا به مدد حیوانات و بعدتر به واسطه پیشرفت تکنولوژی میسر شد، هرچند این بخش هم با چالش‌های خاص خود از بروز هرج‌ومرج تا گاهی اوقات نبود فرهنگِ کافی روبرو بود. 

به گزارش ایسنا، سرعتِ محدود انسان برای جابه‌جایی باعث شد تا به حیوانات به چشم وسیله‌ای برای حمل‌ونقل نگاه کند که هرچند سرعت و توان بیشتری از خودش داشتند، اما بازهم تغییر چشمگیری در مدت زمان رسیدن به نقطه دلخواه ایجاد نمی‌کردند. در این شرایط بود که فکر ساخت وسایلی مانند ماشین‌دودی، طیاره، قطار و... به ذهنش رسید تا سختی‌ها را بر خود آسان کند. با این وجود وسیله‌ای که بیش از هر چیزی طی حدود ۱۳۰ سال گذشته توانسته پاسخگوی نیاز انسان به جابه‌جایی باشد، خودروها هستند که در این گزارش به آنها می‌پردازیم. 

تا پیش از تولد خودروها، استفاده از کالسکه‌ و درشکه برای رفت‌وآمد در میان مردم رواج داشت؛ چنانچه ناصرالدین شاه پس از بازگشت از سفر فرنگ در سال‌های آخر عمرش دستور تاسیس شرکت درشکه‌رانی برای گسترش حمل‌ونقل در دارالخلافه طهران را داد که به دنبال آن حدود ٣٠ درشکه وارد شهر شد. بر همین اساس لازم شد برای حفظ نظم، قوانینی برای تردد وضع شود. از جمله اینکه درشکه‌ها و کالسکه‌ها برای ورود به برخی نقاط شهر از جمله محوطه کاخ گلستان نیاز به مجوزی شبیه طرح ترافیک امروزی داشتند.

مسیر رفت‌وآمد کالسکه‌ها؛ عکس از آنتوان سوریوگین

نخستین اتومبیل در دوران سلطنت مظفرالدین شاه قاجار وارد ایران شد. از آنجایی که استفاده از آن در ابتدا تنها مخصوص درباریان و افراد ثروتمند بود؛ بنابراین به دلیل محدود بودن تعداد اتومبیل‌ها، نیازی به وضع قوانین مشخص برای استفاده از آن وجود نداشت. اما مانند هر وسیله دیگری، خودروها هم پیش از آنکه فرهنگ و قوانینی برای استفاده از آنها شکل گیرد، به مرور جای خود را در میان زندگی تمام اقشار جامعه باز کردند.

در واقع باید حدود یک قرن قبل را تصور کنید که فردی از پشت درشکه‌ای که هدایت آن با کشیدنِ افسار اسب یا قاطر امکان‌پذیر بوده، پایین می‌آید و صرفا با یادگیری برخی مفاهیم ابتدایی پشتِ فرمان وسیله‌ای می‌نشیند که دیگر هدایت آن تنها به زور و بازوی خود و اندک شعور حیوانش وابسته نیست و باید همزمان حواسش به گاز، ترمز، دنده، فرمان و... باشد! در این شرایط البته وضعیت برای پیادگان هم بهتر نبود، کسانی که هیچ اطلاعاتی از سرعت و شتاب اتومبیل نداشتند و بعید نبود مثلا بازیگوشی یک کودک هنگام رد شدن از خیابان باعث تصادفی جبران‌ناپذیر شود.

از طرفی افزایش تعداد اتومبیل‌ها در سطح شهرها در شرایطی رخ می‌داد که کوچه‌ها و خیابان‌های خاکی، زیرساخت لازم برای حضور این تعداد خودرو را نداشتند، خبری از خط‌کشی معابر، چراغ راهنمایی و رانندگی و... نبود و نظمیه‌چیان هم آموزشی برای نظارت بر قوانین مرتبط با این ساخته دست بشر ندیده بودند. در این بی‌قانونی هم احتمالا حق با کسی بود که زودتر می‌پیچید، صدای بلندتری برای داد زدن داشت، در محله خودشان رانندگی می‌کرد و بچه‌محل‌ها هوایش را داشتند و... .

با این وجود روند استفاده از اتومبیل کم و بیش به همان سبک اولیه تا زمانی که نخستین قربانی را بگیرد ادامه داشت. اما  ماجرا از چه قرار بود؟ درویش خان که یکی از افراد اثرگذار موسیقی ایرانی و عامل ایجاد تنوع در ساز تار بود، در یکی از شب‌های پاییزی سال ۱۳۰۵ خورشیدی که سوار بر درشکه درحال بازگشت به خانه بود با یک اتومبیل تصادف کرده و بعد از ۵ روز از دنیا رفت و اینگونه بود که خطرات وسیله‌ای که قرار بود کمکی به بشر باشد، بیش از قبل مشخص شد. 

احساس خطر در کنار هرج‌ومرج، بی‌قانونی و شکل نگرفتن فرهنگ استفاده از خودرو سبب شد تا در سال ۱۳۰۵ خورشیدی، داشتن تصدیق یا گواهی‌نامه برای رانندگی اجباری شود و به دنبال آن دو سال بعد، اولین قوانین مربوط به رانندگی تنظیم و اداره نظمیه هم موظف به نظارت بر اجرای قوانین شود. البته اولین آیین‌نامه کامل قوانین راهنمایی و رانندگی سال ۱۳۱۸ تصویب شد که از آن به عنوان مادر قوانین راهنمایی و رانندگی یاد می‌شود.

حالا دیگر تقریبا ۱۰۰ سال است که قوانین راهنمایی و رانندگی در ایران شکل گرفته؛ با این وجود گاهی برای رعایت یک قانون مشخص مانند بستن کمربند ایمنی، بهترین راهکاری که باعث فرهنگسازی می‌شود درنظر گرفتن جریمه است! درواقع اینجاست که قانون برای برطرف کردن هرج‌ومرج به کمک فرهنگ آمده، اما به نظر می‌رسد برای موارد دیگر که وابسته به موضوعات ترافیکی نیستند، مانند بوق نزدن در هر ساعتی از شبانه‌روز در کوچه‌ها و پس‌کوچه‌ها، فحش ندادن هنگام رانندگی، نیفتادن پشت آمبولانس، بوق زدنِ بی‌دلیل در ترافیک‌های طولانی و... هنوز کار زیادی تا رسیدن به نقطه فرهنگی مطلوب داریم!

انتهای پیام