لیلا حاتمی متفاوت ترین بازیگر زن سینمای ایران/عکس

لیلا حاتمی تنها بازیگر سینمای ایران است که می تواند به تماشاگر بگوید چیزی در پس پرده پنهان است. مجموعه ای از احساسات پیچیده و شاید ناگفتنی.

به گزارش ماهنامه همشهری 24، بعضی نقش آفرینی های زنان سینمای ایران با استانداردهای سینمای روز اروپا برابری می کند، اما داستان لیلا حاتمی متفاوت است.

1. لیلا حاتمی بازیگر استثنایی در سینمای ایران است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نمی خواهم مبالغه کنم. بحث سلیقه شخصی هم نیست. خب، در سینمای ایران بازی های خوب از بازیگران زن کم ندیده ام. حداقل بیشتر از بازیگرهای مرد. بازی روان و واقع گرایانه حمیده خیرآبادی در «اجاره نشین ها»، دو بازی ظریف و پرشور از نیکی کریمی در «سارا» و «نیمه پنهان»، اجرای به یادماندنی گلچهره سجادیه در «دندان مار»، بازی استثنایی هدیه تهران در «چهارشنبه سوری» و همین طور «شوکران» و درخشش بی نظیر مریلا زارعی در «شیار 143» از این مجموعه هستند.

یا حتی بازی جسورانه قدرنادیده طناز طباطبایی در «خشم و هیاهو»، بازی ماهرانه فاطمه معتمد آریا در «اینجا بدون من» و درخشش ترانه علیدوستی در «پذیرایی ساده» و «آسمان زرد کم عمق». اینها نمونه هایی از نقش آفرینی های زنان سینمای ایران هستند که با استانداردهای سینمای روز اروپا برابری می کنند. می بینید؟ واقع گرا و خوش بین هستم.

 

    2. اما در نهایت باید اذعان کرد که زنان سینمای محصور و محدود ایران، در چنبره نقش های تکراری و غیرپیچیده، عموما کاراکترهایی را می آفرینند که در چالش با نمایش ملودرامیک طیفی از احساسات مثل بغض، خنده، مهربانی، گرمای عشق و این جور اکت های ملموس قرار دارند.

در این چارچوب استاندارد، طبیعی است که ترانه علیدوستی، پریناز ایزدیار و باران کوثری بیشترین توجه و بیشترین جوایز را به دست بیاورند. آنها این مهارت های اولیه را به خوبی به دست آورده اند. نقش هایشان را بدو پیچیدگی خاصی به نمایش می گذارند و از پس تیپ های مختلف هم بر می آیند. مثل کاری که ترانه در «شهرزاد» یا «فروشنده»، «زندگی با چشمان بسته» و «چهارشنبه سوری» انجام داد و بازی باران کوثری در «کوچه بی نام» یا پریناز ایزدیار در «ابد و یک روز».

در این گونه نقش آفرینی ها معجزه ای رخ نمی دهد. هنر این گونه بازیگران در ترسیم نقش ها به بهتر بغض کردن و پرتاب نگاه های نافذ و البته یک صدای رسا محدود می شود که خب کم چیزی هم نیست. به هر حال طبقه جوان با بسته به تجربیات محدود خود به این سطح از بازی با حیرت نگاه می کنند. جوان هایی که مدام جملاتی درباره «حال دلم خوب است» را پست می کنند و با دل خستگی از آرزوهای از دست رفته و عشق های شکست خورده برای هم روایت می کنند، در بازی های ترانه و باران و پریناز شکل آرمانی این خواسته های محدود خود از زندگی را مشاهده می کنند.

3. اما داستان لیلا حاتمی متفاوت است. او تنها بازیگر سینمای ایران است که می تواند به تماشاگر بگوید چیزی در پس پرده پنهان است. مجموعه ای از احساسات پیچیده و شاید ناگفتنی. بازی لیلا بیش از آنچه بیانگر باشد، پنهان کننده است. او برعکس همتایان خود در سینمای ایران در مورد نمایش اکت در چهره خود خسیس است. بازی او بیش از آن که بر مبنای میمیک های مورد علاقه جوانان کافی شاپ نشین طبقه متوسط باشد، از یک درک غریزی از نقش اخذ می شود. با مجموعه ای از فیگورهای بدن، بازی با صدا و نگاه های بی تفاوت. بازی در سکوت.

او به هر نقشی، حتی اگر بد نوشته شده باشد هم «تاش»ی از پیچیدگی می زند. برای این که بفهمید از چه چیزی حرف می زنم، کافی است بازی ایزابل هوپر در فیلم «ال» یا بازی کریستن استوارت در «خریدار شخصی» را به یاد بیاورید. می دانم چنین شخصیت هایی در سینمای ایران به ندرت نوشته می شوند اما لیلا حاتمی حتی اگر نقش به اندازه کافی پیچیده نوشته نشده باشد، خودش در اجرا نقش را غنی و پیچیده می سازد.

 

    4. آیا دارم مبالغه می کنم؟ نه. خب، بازی های نامتقاعدکننده از لیلا کم ندیده ام. همین سال پیش بازی او در نقش استثنایی اش در فیلم «من»، قربانی بی دقتی های او در حفظ راکورد احساسی شده است. کاراکتری که به خاطر بازی شلخته لیلا و عدم شهامت کارگردان در اصلاح این آشفتگی، بیشتر از آن که پیچیده باشد، گنگ از آب درآمده است.

از طرفی هیچ وقت فلسفه بازی او در «جدایی نادر از سیمین» را نفهمیدم. نقشی که جزیی نوشته شده بود و لیلا هم به جز ترسیم نوعی عصبیت استاندارد کاری برای نقش نتوانسته بود انجام دهد. بدون کمترین نشانه ای از آن هاله مرموزی که معمولا لیلا در نقش آفرینی هایش به همراه خود دارد. با بازی به شدت محافظه کارانه اش در «چهل سالگی»، او آن قدر در نمایش احساس در آن فیلم اکراه به خرج می دهد که هیچ چیزی از مثلث دراماتیک فیلم بر جای نمی ماند. به این فهرست می شود «نارنجی پوش» را هم اضافه کرد.

5. اما در کنار این شکست های محدود، کارنامه او آکنده از پیروزی های خیره کننده است. از همان «دلشدگان» که حضورش در نقش شاهزاده دل از کف داده نابینای ترک، تماشاگران ابتدای دهه 70 سینمای ایرانی را بهت زده بر جای گذاشته بود. یا بازی جاودانش در «لیلا». اگر فیلم «لیلا» این گونه ممتاز بر تارک سینمای ایران ایستاده است، مدیون هم پوشانی کاراکتر لیلا در فیلم با لیلا حاتمی به عنوان بازیگر است.

تنها او می توانست کاراکتر پیچیده این نقش را این گونه باورپذیر و سودایی به نمایش بگذارد. در مرز عشق و تحمل، لبه عزت نفس و تحقیر، در پرتگاه امید و ناامیدی.

او مرزهای فیلم را گسترش می دهد. با صدا، کاراکتر و نوع رویارویی انحصاری اش با نقش. او در تمام فیلم گویی اندکی به جلو خم شده است. ژستی شرمگینانه و حاکی از عدم اعتماد به نفس همسری جوان که در دنیایی پر از شک و تردید رها شده است.

مکالمات او با جمیله شیخی و همسرش هم حکایت از این بی اعتمادی اش به جهان بیرون دارد. او تنها در راز و نیازهایش است که خود را پیدا می کند.

 

  یا خاطره سودایی فیلم «شیدا» برای همه کسانی که فیلم را همان دوران دیده اند، مدیون استفاده تبریزی از صدای لیلاست. اگر «آب و آتش» به رغم سوژه اش مبتذل از آب درنیامد، مدیون کار شگرفی است که حاتمی در ترسیم نجیبانه و باورپذیر یک زن خیابانی انجام داده است. یا همه تلاش هایش برای شکستن تلقی عمومی از او به عنوان بازیگر نقش زنان اشرافی و روشنفکر. مثل بازی هایش در «ارتفاع پست»، «حکم»، «بی پولی»، «سر به مهر»، «من» و البته «رگ خواب». نقش هایی که همه شان چالش هایی برای یک بازیگر محسوب می شوند.

6. می خواستم درباره بازی اش در «در دنیای تو ساعت چند است؟» بنویسم. نقشی که به ظاهر همان تکرار کاراکتر زن اشرافی و روشنفکر و استاد دل شکستن است. می خواستم از صحنه لیلای کت و شلوارپوش در حیاط خانه پدری در این فیلم بنویسم. اما منصرف شدم. به دلایلی. پس این متن را با بخشی از یک یادداشت قدیمی تمام می کنم. متنی که درباره فیلم «هر شب تنهایی» رسول صدرعاملی نوشته بودم. هفت سال پیش: «وقتی دوربین به سمت چهره لیلا حاتمی می چرخید، می توانستیم تمام مشکلات فیلم را فراموش کنیم؛ تمام شکاف های روایتی فیلم که تلاش فیلمساز و نویسندگان نامدارش (پرتوی و صدرعاملی) نتوانسته بود آنها را بپوشاند.

تمام آن تصاویر تکراری که فیلمساز از زائران حرم و کبوتران آن می گرفت و می خواست چیزی را به تماشاگر بگوید که نود درصد مردم ایران نه تنها آن را می دانند، که حتی بیشتر از فیلمساز به آن معتقدند. تمام آن داستانک های پرطول و تفصیل و گاه کم معنایی که فیلمساز و نویسندگان فیلم به ضرب نریشن های مجری رادیو، می خواستند آنها را به محملی برای ارسال و الصاق پیام فیلم به تماشاگر تبدیل کنند، تمام آن موسقی کهنه و از مدافتاده ای که با صدای آزارنده سینتی سایزرش تماشاگر را به سینمای اوایل دهه 60 می برد. می توانستیم تمام آن احساس تلف شدگی را فراموش کنی، فیلمی که هدف آن نه نمایش برای تماشاگر عام و خاص، که گویی قرار بوده ره توشه آخرت فیلمساز باشد.

همه اینها را توانستیم فراموش کنیم وقتی دوربین فرج حیدری با سلیقه ای قابل تحسین، لیلا حاتمی را در یکی از بهترین نقش آفرینی های زنان تاریخ سینمای ایران در قاب خود می گیرد. لیلا حاتمی آرام و غم زده، در سکوت یا هنگام گفتن دیالوگ، نوعی از بازیگری را رقم می زند که از سقف و ظرفیت سینمای ایران فراتر است.

آنچه «هر شب تنهایی» را از حافظه مان خارج نمی کند، فراتر از کارگردانی صدرعاملی و صدابرداری ماهرانه فیلم و بازی متفاوت حامد بهداد، حضور حیرت انگیز لیلا حاتمی است».

دلشدگان؛ 1370

هفت سال قبل از «دلشدگان»، لیلای دوازده ساله در «کمال الملک» نقش کوتاهی داشت. اما این بار علی حاتمی نقش پررنگ تری به لیلای نوزده ساله داد. علی حاتمی فیلمنامه «دلشدگان» را با اقتباسی آزاد از یک داستان واقعی در زمان قاجار نوشت. «دلشدگان» از سفر یک گروه موسیقی به پاریس برای ضبط ردیف های موسیقی ایرانی روی صفحه آغاز و به عشق تاجر ایرانی به شاهزاده نابینای ترک ختم می شود.

 

    حاتمی نقش شاهزاده ترک را به لیلا داده بود و نقش تاجر عاشق پیشه ایرانی را هم مانند همه عشاق سال های دهه 70 امین تارخ بازی می کرد. آوازهای این فیلم با صدای استاد محمدرضا شجریان است و این جزو معدود دفعاتی است که استاد شجریان برای فیلمی آواز می خواند.

لیلا؛ 1375

سر فیلمبرداری «لیلا» بود که بیماری علی حاتمی به روزهای بسیار سختش رسید و در نهایت پانزدهم آذرماه همان سال درگذشت. فیلمبرداری یک هفته متوقف شد و لیلا بعد از یک هفته غمگین تر از گذشته سر سکانس های فیلمبرداری برگشت. لیلا حاتمی می گوید اندوهش در سکانس هایی که بعد از فوت پدرش در این فیلم بازی کرده، بی تاثیر از این اتفاق نبوده.

 

    «لیلا» به خاطر مضمونش هم برای تماشاچی هایش فراموش نشدنی است و هم باری خود لیلا حاتمی. او سرتمرین های این فیلم با علی مصفا آشنا شد، پدرش را در روزهای فیلمبرداری از دست داد، سیمرغ بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم فجر را به خانه برد و جایگاهش را به عنوان بازیگر در سینمای ایران تثبیت کرد.

شیدا؛ 1377

لیلا حاتمی دو فیلم با مضمون جنگ تحمیلی در کارنامه اش دارد؛ «شیدا» و «ارتفاع پست» که آنها را به فاصله سه سال با کمال تبریزی و ابراهیم حاتمی کیا کار کرد. مضمون «شیدا» باعث شد تا اکرانش چندان بدون حرف و حدیث نباشد.

 

    حاتمی در این فیلم نقش پرستاری به نام شیدا را بازی می کند که برای پسری به نام فرهاد (پارسا پیروزفر) که از ناحیه دو چشم مجروح شده قرآن می خواند. خیلی ها در آن زمان «شیدا» را با «لیلا»ی مهرجویی مقایسه کردند. اما حاتمی در مصاحبه ای گفت که جنس انفعال این دو شخصیت از هم متفاوت است. لیلا می خواهد حرص طرف مقابلش را دربیاورد اما شیدا اصلا نمی داند باید چه کار کند.

حکم؛ 1383

فارغ از داستان و دنیای فیلمسازی کیمیایی، «حکم» در کارنامه لیلا حاتمی اتفاق متفاوتی است. او تصویری را که در «آب و آتش» جیرانی تلاش کرده بود از خود به جا بگذارد، در این فیلم کامل کرد. و لیلا در «حکم» روی دیگری از شخصیت بازیگری اش را نشان می دهد.

 

    حاتمی که تا آن زمان در نقش دختری آرام و تسلیم در برابر اتفاق های اطرافش بود، حالا هفت تیر به دست می گیرد و ماشه را به طرف هر کسی که تهدیدش کند، می چکاند. تصویری که سال ها بعد پخته ترش را در فیلم «من» می بینیم.

بی پولی؛ 1387

لیلا حاتمی برای بازی در بی پولی بعد از حدود 12 سال دوباره سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم فجر را گرفت. بازی لیلا در این فیلم این قدر متفاوت بود که هنوز هم یکی از کارهای فراموش نشدنی کارنامه اش به حساب می آید.

 

    «بی پولی» طنزی اجتماعی است و بازی حاتمی در این فیلم و چرخشش از یک زن خانه دار ساده به زنی که امور زندگی را به دست می گیرد، نظر بسیاری از اهالی سینما و تماشاگران را به خود جلب کرد.

چیزهایی هست که نمی دانی؛ 1388

این فیلم از آن دست فیلم هایی در کارنامه بازیگری حاتمی است که تا مدت ها تماشاگرانش را با خود درگیر کرد. لیلا حاتمی در نقش خانم دکتر و علی مصفا در نقش راننده تاکسی بعد از سال ها دوباره در مقابل هم بازی کردند.

 

    جای لیلا و علی مصفا در «چیزهایی هست که نمی دانی» تا حدودی جا به جا شده است. لیلا برخلاف همیشه زنی است که حرف می زند و مصفا کسی است که سکوت می کند و خواسته واقعی اش را در دلش نگه می دارد.

پله آخر؛ 1389

حاتمی در «پله آخر» چندان حواسش به زندگی مشترکش نیست. او در این فیلم انگار «لیلا»یی است که عامدانه می خواهد حواسش به طرف مقابلش نباشد.

 

 

حال و هوای «پله آخر» و فیلم بعدی لیلا «در دنیای تو ساعت چند است؟» خیلی به هم نزدیک است. در هر دوی این فیلم ها مردی (علی مصفا) عاشق زنی است که اصولا در دنیای او سیر نمی کند.

جدایی نادر از سیمین؛ 1389

اولین همکاری لیلا حاتمی و اصغر فرهادی پرحاشیه و پرجایزه بود. «جدایی نادر از سیمین» تقریبا همه جایزه های مهم جشنواره فجر آن سال را از آن خود کرد.

 

    فرهادی جایزه بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان گلدن گلوب و اسکار آن سال را دریافت کرد. لیلا در نقش سیمین زن پریشانی است که اصرار بر مهاجرت از ایران زندگی مشترکش را به جدایی رسانده است. لیلا برای بازی در نقش سیمین نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فجر شد.

من؛ 1394

بازی در «رگ خواب» باعث شد تا حاتمی سومین سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن جشنواره فجر را به خانه ببرد، اما خیلی ها معتقد بودند این سیمرغ باید سال 94 و برای بازی لیلا در «من» به او اهدا می شد.

 

    حاتمی در «من» ورای همه نقش هایی که تا به حال بازی کرده ظاهر می شود. لیلا در «من» زنی مقتدر و خلافکار به نام آذر است که به تنهایی همه کارهایش را به سرانجام می رساند. حاتمی شخصیت آذر را این قدر باورپذیر از آب درآورده که در هیچ کجای فیلم نشانی از لیلای همیشگی وجود ندارد.

 

منبع: افکارنيوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۰۹۰۴۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

روز سخت پرسپولیس و شرایط متفاوت استقلال/ سپاهان در اندیشه جهش!

به گزارش خبرنگار مهر، ۷ دیدار باقی مانده از هفته بیست و ششم لیگ برتر فوتبال امروز دوشنبه ۱۷ اردیبهشت انجام می‌شود و در مهم‌ترین دیدارهای استقلال تهران در خانه میزبان ذوب آهن خواهد بود و پرسپولیس در ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر رو در روی نساجی قرار خواهد گرفت.

پیکان - آلومینیوم

دو تیم فوتبال پیکان و آلومینیوم در حالی امروز به مصاف هم می‌روند که از زمانی که آلومینیوم وارد لیگ برتر شده، دیدارهای رو در روی این دو تیم بردی نداشته و هر ۷ بازی گذشته آنها با نتیجه تساوی خاتمه یافته است.

آلومینیوم در ۵ بازی گذشته خود تنها یک پیروزی برابر پرسپولیس در جام حذفی به دست آورده و در طرف مقابل تیم پیکان در ۵ بازی اخیر خود دو شکست، دو تساوی و یک پیروزی را کسب کرده است. دیدار رفت دو تیم در اراک با نتیجه تساوی یک بر یک به پایان رسید. این بازی در ورزشگاه پاس قوامین و از ساعت ۱۷ آغاز می‌شود.

سپاهان - استقلال خوزستان

تیم فوتبال سپاهان که هفته گذشته موفق شد پرسپولیس را در ورزشگاه آزادی متوقف کند، امروز و در ورزشگاه نقش جهان میزبان استقلال خوزستان است. در ۱۰ سال اخیر استقلال تنها یکبار موفق به شکست دادن سپاهان شده است. دیدار رفت دو تیم با نتیجه ۳ بر یک به سود سپاهان خاتمه یافت و شاگردان «ژوزه مورایس» برای زنده نگه داشتن امیدهای خود برای کسب سهمیه آسیایی و یا حتی قهرمانی در لیگ برتر نیازمند ۳ امتیاز این بازی هستند.

سپاهان در ۵ بازی اخیر خود شکستی را متحمل نشده و در طرف مقابل استقلال خوزستان یکبار در ۵ دیدار اخیر خود بازی را واگذار کرده است. با توجه به دو پیروزی متوالی نساجی، استقلالی‌ها بار دیگر در منطقه سقوط قرار گرفتند و باید در ۵ بازی باقی مانده خود تا پایان مسابقات، امتیازات لازم را کسب کنند. این بازی از ساعت ۱۸:۱۰ برگزار می‌شود.

نساجی - پرسپولیس

تیم فوتبال نساجی با دو پیروزی اخیر خود برابر تراکتور و ذوب آهن خود را از منطقه سقوط نجات داد و شاگردان ساکت الهامی امیدوارند تا سومین پیروزی متوالی خود را در این فصل و در خانه تجربه کنند. پرسپولیسی‌ها در دو دیدار اخیر خود برابر آلومینیوم و سپاهان در جام حذفی و لیگ برتر نتوانسته‌اند به برتری دست یابند و همین موضوع باعث نگرانی هواداران این تیم شده است. «اوسمار ویه‌را» برای این بازی تمام نفرات خود را در اختیار دارد و تنها امید عالیشاه به دلیل محرومیت قادر به همراهی پرسپولیس نیست.

نساجی از زمانی که پا به رقابت‌های لیگ برتر گذاشته، موفق به شکست پرسپولیس نشده و در ۱۰ دیدار رو در روی دو تیم، ۷ پیروزی سهم پرسپولیس بوده و ۳ بازی هم با نتیجه تساوی خاتمه یافته است. دیدار رفت دو تیم در این فصل با نتیجه یک بر صفر به سود سرخ‌پوشان تهران به پایان رسید و شهاب زاهدی زننده تک گل این دیدار بود.

احسان حسینی مدافع نساجی تنها غایب این تیم برابر پرسپولیس است و سایر نفرات می‌توانند برای این تیم به میدان بروند. البته نساجی چی ها پیش از این آریا برزگر و علیرضا رضایی را به دلیل مصدومیت تا پایان فصل از دست داده بودند.

این بازی از ساعت ۱۸:۱۵ و در ورزشگاه شهید وطنی برگزار می‌شود.

ملوان - هوادار

تیم ملوان برای رسیدن به جمع ۴ تیم بالای جدول و هوادار برای قرارگیری در نیمه اول جدول، به پیروزی در این بازی چشم دوخته‌اند. دیدار رفت دو تیم با نتیجه یک بر صفر به سود ملوان خاتمه یافت و شاگردان مهدی تارتار امیدوارند تا اینبار و در خانه موفق به شکست هوادار مسعود شجاعی شوند. مصاف این دو تیم در رقابت‌های لیگ برتر تاکنون با نتیجه تساوی خاتمه نیافته و همیشه با پیروزی یکی از دو تیم همراه بوده است.

در ۹ دیدار رو در روی دو تیم در لیگ دسته اول و لیگ برتر، ۴ پیروزی سهم هوادار و دو پیروزی سهم ملوان بوده و ۳ دیدار هم با نتیجه تساوی خاتمه یافته است. این بازی از ساعت ۱۹:۳۰ و در ورزشگاه مرحوم سیروس قایقران برگزار می‌شود.

صنعت نفت - مس

در دیدارهای این دو تیم در ادوار رقابت‌های لیگ برتر، تیم مس دست بالاتر را داشته و در ۷ بازی رو در رو، ۳ پیروزی سهم مس و یک پیروزی سهم صنعت نفت بوده و ۳ دیدار هم با نتیجه تساوی به پایان رسیده است. بازی رفته دو تیم با نتیجه دو بر صفر به سود صنعت نفت به پایان رسید و شاگردان فراز کمالوند که در انتهای جدول حضور دارند برای زنده نگه داشتن اندک شانس خود برای بقا در لیگ برتر باید مسی را شکست دهند که از زمان حضور محرم نویدکیا در این تیم، شکستی را متحمل نشده است.

صنعت نفت در ۵ بازی اخیر خود ۴ شکست و یک پیروزی را به دست آورده و تیم مس نیز موفق به کسب ۴ تساوی و یک پیروزی شده است. این بازی از ساعت ۱۹:۳۰ و در ورزشگاه تختی آبادان برگزار می‌شود.

فولاد - تراکتور

تیم فوتبال فولاد که در یک قدمی رسیدن به منطقه سقوط قرار دارد، باید در برابر تراکتور حداقل امتیاز را کسب کند. عبدالله ویسی سرمربی فولاد پیش از این دیدار و از سوی کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، محکوم به پرداخت دو میلیارد تومان شد تا سنگین‌ترین حکم انضباطی در تاریخ لیگ برتر ایران را به نام خود به ثبت برساند. فولاد در ۵ بازی گذشته خود ۳ تساوی و دو شکست را به دست آورده است و این تیم همراه با ویسی تاکنون موفق به کسب پیروزی در فصل بیست و سوم نشده است.

تیم تراکتور هم از زمانی که «پاکو خمز» از این تیم جدا شده است تاکنون موفق به کسب پیروزی نشده و حمید مطهری امیدوار است در این بازی خارج از خانه موفق به پیروزی برابر فولاد شود تا همچنان تراکتور در جمع ۴ تیم بالای جدولی باقی و شانس کسب سهمیه آسیا و قهرمانی در این تیم زنده بماند.

دیدار رفت این دو تیم با نتیجه دو بر صفر به سود تراکتور به پایان رسید و فولاد امیدوار است تا با حضور هواداران خود، ۳ امتیاز این بازی را کسب کند. این بازی از ساعت ۱۹:۳۰ و در ورزشگاه شهدای فولاد برگزار می‌شود.

استقلال تهران - ذوب آهن

تیم فوتبال استقلال برای حفظ صدر در فاصله ۵ هفته‌ای تا پایان فصل بیست و سوم، نیاز به پیروزی در این بازی دارد. آبی‌های پایتخت نفس‌های پرسپولیس را پشت سر خود حس می‌کنند و برای قهرمانی باید حتماً از بازی‌های خود امتیازات لازم را کسب کند.

استقلال برای فردا همه بازیکنان خود را در اختیار دارد و امکان دارد دو بازیکن ذوب آهن این بازی را به دلیل مصدومیت از دست دهند. ذوب آهن بهترین تیم خارج از خانه در این فصل بوده و از ۱۲ بازی گذشته خود در خارج از اصفهان ۲۳ امتیاز به دست آورده اما نتایج این تیم در دیدارهای نیم فصل دوم با نوساناتی همراه بوده است. ذوب آهن در ۵ بازی اخیر خود موفق به کسب دو پیروزی، دو شکست و یک تساوی را داشته است و استقلال تهران نیز در ۵ بازی اخیر خود ۳ پیروزی و دو تساوی را به دست آورده است.

دیدار رفت این دو تیم با تساوی یک بر یک به پایان رسید. بازی امروز از ساعت ۲۰:۳۰ و در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شود.

کد خبر 6097446