گره از کار دانش آموزان مبتلا به اوتیسم همدان باز شد

همدان- ایرنا- مدرسه استثنایی «بنفشه» یگانه مرکز آموزشی دانش آموزان مبتلا به اوتیسم همدان، سالها از وجود مشکلاتی همچون استهلاک بنای ساختمان رنج می برد و این موضوع تاثیرات منفی در حوزه آموزش استثنایی همدان به دنبال داشت؛ اما گره این مشکل با مصوبه شورای آموزش و پرورش استان باز شد.

به گزارش ایرنا اوتیسم (Autism) یا 'در خود ماندگی' نوعی اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود و علائم این اختلال توانایی های گفتاری و ارتباطی کودک را تحت تاثیر قرار می دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این بیماری در حقیقت بر رشد عادی مغز و تعاملات اجتماعی اثر می گذارد و تا پیش از سه سالگی در کودک بروز می‌کند و علت اصلی آن ناشناخته‌ است.
اوتیسم با یک سری از رفتارهای ویژه و در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری همراه است و می توان آن را یک اختلال با یک طیف در نظر گرفت که در کودکان مبتلا، به صورت های گوناگون و با شدت های متفاوت خود را نشان می دهد.
کودکان مبتلا به اتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند و این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد.
در این کودکان حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود.
تاخیر در گفتار، تکرار طوطی وار، ارتباط چشمی کم، علاقه کم در برقراری ارتباط با هم سن و سالان، نبود نشانه های بازی های تخیلی، علاقه به قسمت های خاصی از یک اسباب بازی و یا وسیله، اصرار بر یکنواختی، مشکل در بیان نیازها، خنده و گریه بی دلیل، علاقه به تنهایی، کج خلقی و بهم ریختگی ناگهانی، احساس ناراحتی در صورت در آغوش گرفتن، انجام بازی های غیرعادی، چرخاندن اشیا، نداشتن احساس درد و یا حساسیت بیش از حد به آن، بیش فعالی و یا نداشتن تحرک کافی و بی توجهی به اسم خود و یا دستورات دیگران با وجود سلامت شنوایی از جمله علائم اختلال اوتیسم است.
به گفته کارشناسان از هر 60 تا 70 تولد زنده در دنیا یک نفر مبتلا به اوتیسم است و آمارها نشان می دهد 2 هزار کودک در ایران به اختلال طیف اوتیسم مبتلا هستند که برای تحصیل و آموزش به فضاهای خاصی نیاز دارند و محل تحصیل این کودکان که با روش های معمول آموزشی آموزش پذیر نیستند، باید با شرایط و استانداردهای مشخصی همراه باشد تا پوشش تحصیلی این طیف از دانش آموزان به درستی انجام شود.
در این راستا در استان همدان یک مدرسه برای این دانش آموزان در نظر گرفته شده است اما سن زیاد بنا، مسکونی بودن فضا و مطابق نبودن با استاندارهای لازم برای آموزش کودکان اوتیسم موجب شده این مکان برای تحصیل این کودکان مناسب نباشد و نامناسب بودن این فضای آموزشی والدین کودکان مبتلا به اوتیسم را با نگرانی هایی همراه کرده است.
رسیدگی به این موضوع که به دغدغه مسئولان آموزشی استان همدان تبدیل شده است، به عنوان دستور کار اصلی شورای آموزش و پرورش استان همدان مورد بحث و تبادل نظر مسئولان قرار گرفت و مصوبه اصلی این شورا را به خود اختصاص داد.

***مدرسه استثنایی دانش آموزان اوتیسم همدان متناسب با شرایط این کودکان نیست
رئیس آموزش و پرورش استثنایی استان همدان در این خصوص گفت: کودکان اوتیسم یا درخود مانده به راحتی با دیگران ارتباط برقرار نمی کنند، رفتارهای نامتعارف داشته و از ارتباط چشمی پرهیز می کنند.
پروین قربانی افزود: در حال حاضر این طیف از دانش آموزان در استان همدان در مدرسه ای مشغول به تحصیل هستند که فضای آموزشی مناسبی برای این دانش آموزان نیست و این فضا موجب بی رغبتی خانواده ها برای ثبت نام کودکان اوتیسم و در نتیجه کاهش پوشش تحصیلی کودکان اوتیسم در استان شده است.
وی ادامه داد: فضای این مدرسه بسیار فرسوده است و از آنجا که این فضا از تجمیع چند خانه سازمانی ایجاد شده، امکان تعمیرات اساسی در آن وجود ندارد.
وی تصریح کرد: مدارس دانش آموزان با نیازهای ویژه باید با استانداردهای خاصی احداث شود تا معلمان و مربیان مدرسه به کل فضای آموزشی، اشراف و دید کافی داشته باشند اما این مرکز فاقد این ویژگی بوده و محدودیت هایی را برای مسئولان مدرسه ایجاد کرده است از طرفی فضای کهنه و مستهلک آن موجب شده خانواده های دارای فرزند اوتیسم به هنگام مراجعه به مدرسه از سپردن فرزندان خود به آنجا خودداری کنند.
وی خواستار جایگزینی این مدرسه با یک مرکز استاندارد شد و گفت: برای آموزش کودکان طیف اوتیسم نیاز به یک اتاق تاریک برای آموزش برخی مطالب، یک استخر کوچک برای آب درمانی و اتاق بازی برای بازی درمانی است که این مرکز هیچیک از این امکانات را ندارد.
رئیس آموزش و پرورش استثنایی استان همدان با بیان اینکه در سال تحصیلی 96-97 قرار است 33 دانش آموز اوتیسم زیر پوشش تحصیلی در این مدرسه قرار گیرند گفت: در حال حاضر 46 دانش آموز با نیازهای ویژه در مدرسه اوتیسم همدان مشغول تحصیل هستند که از این تعداد تنها 27 نفر از آنها مبتلا به اتیسم بوده و مابقی دانش آموزان دارای مشکلات یادگیری هستند که به دلیل به حد نصاب نرسیدن تعداد دانش آموزان اوتیسم ، در کنار آنها در این مدرسه آموزش می بینند .
قربانی افزود: در سال 95 تعداد دانش آموزان استثنایی استان یک هزار و 483 نفر بود که 299 نفر از خدمات تلفیقی فراگیر استفاده می کنند و دانش آموزانی که دارای مشکلات ویژه یادگیری بودند و از خدمات آموزش و پرورش استثنایی استفاده می کردند یک هزارو 837 نفر بودند و در نهایت سه هزارو 619 نفر در 63 مدرسه ضمیمه و مستقل از خدمات آموزش و پرورش استثنایی همدان استفاده می کردند.

*** کمک سه میلیارد ریالی خیر همدانی برای ساخت مدرسه اوتیسم در همدان
مدیرکل آموزش و پرورش استان همدان نیز در این باره گفت: در رابطه با موضوع این مدرسه با دانشگاه علوم پزشکی همدان نشست هم اندیشی برگزار شد که برآورد آنها بر این بود که تعداد کودکان مبتلا به طیف اوتیسم در استان همدان بیش از تعدادی است که هم اکنون در این مدرسه تحت آموزش قرار گرفته اند.
مصطفی خزایی افزود: اگر فضای مناسب تری برای آموزش دانش آموزان اوتیسم همدان اختصاص یابد، دانشگاه علوم پزشکی و انجمن اوتیسم استان حاضر به همکاری هستند و طبق برآورد این 2 مرکز، 110 دانش آموز برای تحصیل در این مدرسه در استان وجود دارد.
وی بیان کرد: چهارخانه سازمانی از خانه های خیابان هنرستان در محدوده دیباج به عنوان مدرسه 'بنفشه' در خدمت دانش آموزان اوتیسم است که اکثر دانش آموزان این مدرسه پسر هستند و برخی از خانواده هایی که دختران مبتلا به اوتیسم دارند تمایلی به حضور فرزندانشان در این مدرسه ندارند.
خزایی بیان کرد: در حال حاضر یک خیر همدانی سه میلیارد ریال برای ساخت فضای جدید آموزشی تقبل کرده است و اگر مابقی آن از طریق بودجه های ملی قابلیت جذب شود می توان مدرسه ای متناسب با نیازهای این دانش آموزان در استان احداث کرد.
وی با بیان اینکه فضای فعلی، یک خانه سازمانی قدیمی با حدود 60 سال قدمت است گفت: با مساعدت خیرین و انجمن اوتیسم استان همدان و جذب اعتبارات لازم می توان مرکز مستقلی برای این دانش آموزان ایجاد کرد.

*** کمبود فضاهای آموزشی برای دانش آموزان همدانی ملموس است
معاون فنی و اجرایی اداره کل نوسازی مدارس استان همدان نیز گفت: اگرچه در حال حاضر 18 طرح آموزشی برای دانش آموزان استثنایی در استان در دست اجرا است اما کمبود فضای آموزشی برای دانش آموزان با نیازهای ویژه در سطح استان همدان ملموس است.
محمدرضا مرادی افزود: طرح احداث اردوگاه امیرالمومنین(ع) ویژه دانش آموزان استثنایی در منطقه عباس آباد همدان بعد از چندین سال تعطیلی دوباره به جریان افتاد و تلاش می شود در سال 97 بهره برداری شود همچنین در شهرک شهید بهشتی نیز یک طرح آموزشی در آستانه بهره برداری است.
وی ادامه داد: برای تعمیر و تجهیز ساختمان آموزشی مدرسه اوتیسم همدان سه میلیارد ریال تامین اعتبار شده است که از این محل می توان بخشی از مشکلات این مرکز را رفع کرد.

*** 140 کودک مبتلا به اوتیسم در استان همدان شناسایی شدند
معاون توانبخشی اداره کل بهزیستی استان همدان نیز گفت: 140 کودک در طیف اوتیسم در استان همدان شناسایی شده اند و بیشترین آمار مربوط به شهر همدان و پس از آن ملایر و نهاوند است.
فریدالدین حجت الاسلامی گفت: در حال حاضر مرکز روزنه تنها مرکز تخصصی روزانه اختلال اوتیسم استان همدان است که تا سال گذشته به 35 کودک خدمات رسانی می کرد و که هم اکنون به 65 کودک افزایش یافته است.
وی ادامه داد: دومین مرکز تخصصی اوتیسم تا یک ماه آینده در ملایر و پس از آن سومین مرکز در شهر نهاوند راه اندازی خواهد شد.
وی بیان کرد: هم اکنون 23 کودک اوتیسم در شهرستان ملایر و 27 کودک در شهرستان نهاوند شناسایی شده اند.
وی تصریح کرد: 34 هزار معلول در استان همدان زیر پوشش اداره کل بهزیستی هستند که یک هزار و 222 مورد از آنها دانش آموزان با نیازهای ویژه هستند.

***مدرسه جدید برای دانش آموزان مبتلا به اوتیسم احداث می شود
معاون سیاسی و امنیتی استانداری همدان نیز با بیان اینکه 12 درصد از اعتبارات عمرانی استان به آموزش و پرورش استثنایی اختصاص یافته است گفت: مصوبه امروز شورای آموزش و پرورش استان، ساخت یک مدرسه جدید با کمک خیرین برای تحصیل دانش آموزان مبتلا به طیف اوتیسم در همدان است.
محمد ابراهیم الهی تبار با تاکید بر ضرورت نوسازی و رفع مشکلات مدرسه فعلی دانش آموزان اوتیسم همدان اظهار کرد: جانمایی، پیمایش طرح و مراحل نخست ساخت مدرسه جدید با کمک سه میلیارد ریالی خیرین آغاز و تکمیل طرح با کمک مجمع خیرین مدرسه ساز و اعتبارات دولتی انجام می شود.
وی گفت: کار در حوزه آموزش و پرورش استثنایی کار سختی است و جز با عشق به این کودکان نمی توان اهداف را پیش برد.
1181/2087
گزارش از الهام تدین**انتشار: زهرا پیرنیا

منبع: ایرنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۲۱۷۱۱۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دیدار با الفبای علم و مهربانی پس از ۲۵ سال

هر زمان اسم معلم به میان آمده باشد، به یاد او افتاده‌ام، کسی که الفبای علم و دانش را در وجودم نهاد و طی این سال‌ها همواره در آرزوی دیدار دوباره او بوده‌ام.

به گزارش خبرگزاری ایمنا از کردستان، خاطرم هست که تابستان سال ۱۳۷۴ دست در دست پدرم برای ثبت‌نام کلاس اول دبستان، به مدرسه پروین اعتصامی شهر سنندج رفتیم. مدرسه در نگاهم جایی جدید و ناشناخته و بسیار بزرگ بود. هم استرس روبه‌رو شدن با فضایی جدید را داشتم و هم خوشحالی از کسب تجربه در بخش دیگری از زندگی‌ام که به سواد ختم می‌شد.

روز اول مدرسه فرا رسید و سر صف با خواندن اسم‌هایمان، کلاس‌ها و معلم‌هایمان نیز مشخص شد، به یاد دارم که معلم‌مان خانم (فاطمه احمدی) آمد و یکی یکی سر و صورت ما را بوسید و به داخل کلاس هدایت‌مان کرد.

خانم احمدی زیباترین و شیرین‌ترین خاطرات دوران تحصیلم را رقم زد. معلمی بسیار مهربان و خوشرو که باعث شد حتی عشق به معلمی نیز در وجودم شکل بگیرد.

هرچند من قبل از شروع تحصیلم، در خانه خواندن و نوشتن را فرا گرفته بودم، اما از همان روز اول، از کلاس و مدرسه خوشم آمد و درس‌ها برایم بسیار شیرین و قابل فهم بود. همواره شاگرد اول کلاس بودم و دانش‌آموزی آرام و منضبط که معلم‌ها هم از این مسئله استقبال و من را به عنوان نماینده یا همان مبصر کلاس انتخاب می‌کردند.

دانش‌آموزانی که در نیمکت‌های سه‌نفره جا می‌شدند

آن زمان مقطع ابتدایی ما پنج سال طول می‌کشید، در نیکمت‌های سه‌نفره جا می‌شدیم و هر سال در سه ترم که به آن ثلث می‌گفتند، ما امتحانات پایان ترم داشتیم.

خبری از فناوری و تخته وایت‌برد نبود، همه آنچه که به ما تدریس می‌شد، روی تخته سیاه نقش می‌بست با گچ‌های رنگی که جذابیت تدریس را برای ما چندین برابر می‌کرد.

تمام خوشحالی ما این بود که ۲۰ بگیریم، اصلاً نقش بستن نمره ۲۰ در دفتر مشق‌هایمان حال و هوای دیگری داشت و اگر به جای آن، نمره کمتری مثلاً ۱۹ می‌گرفتیم، به گریه می‌افتادیم و زمین و زمان را به هم می‌دوختیم تا بلکه نمره‌مان ۲۰ شود.

بر جلد کتاب فارسی آن دوران، طرح گل نقش بسته بود، کلاس اول یک گل داشت و تا کلاس پنجم که پیش می‌رفتی تعداد گل‌ها به پنج تا می‌رسید و این نشان می‌داد که بزرگ‌تر شدی و کم‌کم باید از این مدرسه به مدرسه و مقطع دیگری خداحافظی کنی.

کلاس اول با خانم احمدی که بسیار مهربان بود انس گرفته بودیم، اما دیری نگذشت که خرداد از راه رسید و کلاس اول هم تمام شد، روز آخر مدرسه خیلی ناراحت بودم و دوست نداشتم که به خانه برگردم، اما به امید اینکه سه ماه دیگر دوباره مدرسه باز می‌شود و خانم معلم عزیزمان را می‌بینم تابستان را سپری کردم.

دلبستگی و تعلق خاطری که به معلمان ایجاد می‌شد

به دلیل دلبستگی و تعلق خاطری که به معلم کلاس اولم داشتم، دوست داشتم دوباره خانم احمدی معلم‌مان باشد، اما کلاس دوم یک معلم دیگر آمد و من بسیار ناراحت شدم. به همراه یکی از دوستانم پیش خانم احمدی رفتیم و اصرار و اصرار که شما باید دوباره بیاید و معلم ما شوید، اما کلاس‌ها و معلم‌ها را تعیین کرده بودند و نمی‌شد آن را تغییر داد.

تا کلاس دوم تمام شد، چندین‌بار پیش خانم احمدی رفتیم و از او قول گرفتیم که کلاس سوم دوباره بیاید و معلم‌مان شوید و او هم با خوش‌رویی به ما قول داد که می‌آید.

واپسین روزهای کلاس دوم هم از راه رسید و من به امید دیدار دوباره خانم احمدی در کلاس سوم بودم و چون از او قول گرفته بودیم که دوباره معلم‌مان خواهد شد، بسیار خوشحال بودم.

کلاس سوم فرا رسید و خانم احمدی طبق قولی که داده بود آمد و دوباره معلم ما شد، انگار دنیایی از خوشحالی را به من داده بودند. در پوست خودم نمی‌گنجیدم، حاضر بودم تا آخر عمرم فقط او معلمم باشد.

معلمی مهربان که دانش‌آموزان را تنبیه نمی‌کرد

او معلمی مهربان بود که به یاد ندارم دانش‌آموزان را تنبیه کرده باشد، ساعت‌ها وقت خود را صرف درس دادن به دانش‌آموزان ضعیف‌تر کلاس می‌کرد و خم به ابرو نمی‌آورد.

پایه سوم هم با روزهای شیرینی که خانم احمدی برای ما رقم زد به پایان رسید و باز هم غم جدایی از او به جانم افتاد. از او خواستم که باز هم در سال آینده معلم ما شود اما آن زمان چون بیشتر مقاطع اول تا سوم را تدریس می‌کردند این امکان میسر نبود.

تا زمانی که مقطع ابتدایی من در مدرسه پروین اعتصامی تمام شد، هراز چندگاهی پیش خانم احمدی می‌رفتم و حتی سر کلاس او می‌نشستم.

ناگزیر برای تحصیل در مقطع راهنمایی به مدرسه دیگری رفتم و دیگر از آن زمان تاکنون او را در هیچ جایی ندیدم، اما خاطرات خوب او همیشه همراه من بود و همواره هنگامی که نام معلم به میان می‌آمد یا روز بزرگداشت مقام معلم فرا می‌رسید، به یادش می‌افتادم.

امسال دیگر خواستم که به این فراق پایان دهم و پس از سال‌ها دوباره به دیدارشان بروم، چون می‌دانستم مربوط به حدود ۲۵ سال پیش است، حدس می‌زدم که بازنشسته شده باشند. پیگیری‌های زیادی برای پیدا کردن حداقل یک شماره از او کردم، اما هر بار به در بسته برمی‌خوردم.

در فواصل زمانی، چندین شماره به دستم رسید که با اسم معلم من یکی بود و من با ذوق یکی یکی به آن‌ها زنگ می‌زدم و در دل خدا خدا می‌کردم که با نشانی‌هایی که به خاطر دارم خانم احمدی باشد، اما هیچکدام نبود.

اشک شوق پیدا کردن گمشده‌ای پس از سال‌ها

ناامید نشدم و از هر طریقی که می‌توانستم باز هم آخرین پیگیری‌ها را انجام دادم و با آخرین شماره‌ای که به دستم رسید تماس گرفتم، صدایش پشت تلفن برایم آشنا بود تا خودم را معرفی کردم، هنوز حرفم تمام نشده بود که با ذوق وصف‌ناپذیری اسم کوچکم را صدا زد و من را شناخت، همانجا بود که دیگر نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و از خوشحالی اشک‌هایم سرازیر شد، همه دوران مدرسه و کودکیم به یکباره دوباره در ذهنم مجسم شد. من معلم مهربانم را یافته بودم همچون پیدا کردن گمشده‌ای پس از سال‌ها.

قول و قرار دیدار با هم را گذاشتیم و من به همراه یکی از هم‌کلاسی‌هایم به دیدار او رفتیم، او هم با خوش‌رویی تمام در منزلشان پذیرای ما شد، باورم نمی‌شد که بعد از حدود ۲۵ سال دارم معلم کلاس اولم را می‌بینیم، همان چهره بشاش و مهربان، هرچه او را نگاه می‌کردم حس آرامش و مادرانگی که داشت را به من منتقل می‌کرد.

خانم فاطمه احمدی (کانی گلزار) اکنون ۶۳ ساله شده، اسم همه همکلاسی‌ها را یادش است و از بسیاری از آن‌ها خبر دارد. خاطرات بسیاری را از آن دوران هم برایمان تعریف کرد.

او از سال ۱۳۵۶ به مدت ۳۰ سال به شغل معلمی مشغول بوده و سال ۱۳۸۶ بازنشسته شده است. ۹ سال از کار خود را در روستاهای کامیاران و سنندج سپری کرده است و مابقی را در مدارس شهر سنندج.

خانم احمدی از اولین معلم خودش برایمان گفت؛ زمانی که سال ۱۳۴۶ به کلاس اول رفته، فردی مسیحی به نام «جهان پانوسی» معلم او بوده است، اما بعد از آن، پس از گذشت سال‌ها پیگیری فهمید که دیگر در قید حیات نیست.

معلمی هنر است نه شغل

او معلمی را شغل نمی‌داند و می‌گوید: معلمی بیشتر هنر است، از نظر مادی شاید آورده آن‌چنانی برای معلم نداشته باشد، اما این عشق و علاقه دانش‌آموزان است که کاستی‌ها را جبران می‌کند.

وی ادامه می‌دهد: وقتی سر کلاس درس می‌رفتیم زندگی شخصی خودمان را فراموش می‌کردیم و با دانش‌آموزان و مسائل و مشکلات آن‌ها همراه می‌شدیم. خوشحالی آن‌ها خوشحالی ما بود و غم آن‌ها غم ما.

خانم احمدی اضافه می‌کند: در ابتدای کارم امکانات بسیار کم بود و حقوق و مزایای ما با کارکنان ادارات دیگر اصلاً قابل قیاس نبود. خاطرم هست در روستا که درس می‌دادم برگه امتحان را برای دانش‌آموزانی که در کوه‌ها و باغ‌ها مشغول کار بودند می‌بردم یا روستاهایی که آب آشامیدنی نداشتند، با پیگیری من برای آن‌ها آبرسانی شد.

وی از خاطرات دوران تدریس خود هم بسیار برایمان تعریف کرد، از دانش‌آموزی گفت که همواره صندلی خود را به صندلی او می‌چسبانده و وقتی پیگیری کرده است فهمیده که مادر ندارد و او را به جای مادر خودش در نظر گرفته است یا دانش‌آموزی با اینکه خانواده او وضعیت مالی خوبی نداشته است و شاید چند سال یک‌بار غذایی همچون کباب را می‌خوردند، لای یک تکه نان برای او از سهم کباب خودش به مدرسه آورده بوده است.

موفقیت شاگردانم همچون موفقیت فرزندانم من را خوشحال می‌کند

خانم احمدی خاطرنشان می‌کند: امروز وقتی شاگردانم را می‌بینم که در کار و زندگی و تحصیل خود موفق شده‌اند بسیار خوشحال می‌شوم و احساس می‌کنم که فرزندان خودم هستند که به موفقیت دست یافته‌اند.

این معلم بازنشسته می‌افزاید: اگر باز هم به دوران قبل بازگردم معلمی را انتخاب می‌کنم. در طول دوران تدریسم به خواست خودم بیشتر مناطق کم‌برخوردار را انتخاب می‌کردم تا بتوانم کاری برای بچه‌های آنجا انجام دهم.

وی هنوز نامه‌ها و کادوهایی را که از دانش‌آموزان خود دریافت کرده، نگه داشته است و می‌گوید: گاهی اوقات وقتی از کنار مدارس عبور می‌کنم لحظاتی توقف می‌کنم و به صدای معلم‌ها و دانش‌آموزان گوش می‌دهم و برایم تداعی خاطرات می‌شود.

در این دیدار، لحظاتی را به تماشای آلبوم عکس‌های آن دوران در مدرسه پروین اعتصامی گذراندیم و از معلمان و دانش‌آموزانی یاد کردیم که طومار زندگی آن‌ها بسیار زود برچیده شد و اکنون دیگر در قید حیات نیستند.

به راستی که مشاغلی همچون معلمی با وجود همه مشقت‌هایی که دارد اگر با عنصر عشق و علاقه آمیخته شود شیرینی دوران علم و تحصیل را برای دانش‌آموزان صدچندان می‌کند، البته به شرطی که دانش آموزان نیز قدر معلمان خود را بدانند و شأن و ارزش جایگاه آن‌ها را نگه دارند.

گزارش از ویدا باغبانی، خبرنگار ایمنا

کد خبر 751606